29-01-2017

Het is hier 23.45 uur lokale tijd. We hebben heerlijk gegeten aan het strand. Onze laatste werkdag zit er alweer op. Wat is de tijd voorbij gevlogen. Het was vandaag een heksenketel op de spoed. 2 zieke collega's dus de spoeling was dun. Een tandje harder. Ach, de Nederlanders zijn dat wel gewend. Vanavond hebben we onder genot van een goed glas wijn, een romantisch kaarsje en op de achtergrond het geluid van de golven, alles nog eens de revue laten passeren. We dachten dat deze maand ons veel rust zou geven maar het tegendeel is waar. Een 40-urige werkweek met alle nieuwe indrukken en het steeds aanpassen aan de cultuur en werkwijzen heeft ons best veel energie gekost. Het heerlijke is dan wel weer dat in de kofferbak van de auto ons badlakentje en bikini ligt en we in 1 streep door gaan naar het strand waar we even heerlijk bij kunnen komen en uiteindelijk de mooie rode zon weer onder zien gaan.
De constante temperatuur en deze rustmomenten hebben we goed in ons systeem opgeslagen. Hier zullen we nog vaak aan terug denken.

Het was vandaag zo gigantisch druk. Het grootste aanbod van de patiënten zijn zelfverwijzers. De wachtkamer zit dan ook vaak tjokvol en mensen brengen daar vele uren door als het druk is.
De oudste van dienst ( OVD) deelt in het begin van de dienst de collega's in om 2 uur van de dienst te triëren . Niet te geloven wat je soms binnen krijgt. Gisteravond een jonge kerel, hysterisch aan het gillen, 3 dagen niet gepoept. En of ik dat even op wilde lossen. Alles, werkelijk alles wordt gezien en mogen wij zelf weg sturen als we vinden dat ze naar de huisarts toe moeten. Terwijl we in Nederland geen mensen weg mogen sturen. De loco's vinden ons als Nederlanders volgens mij af en toe knap ingewikkeld haha. Na ruim 30 dagen werken hebben we geleerd onze schouders soms op te trekken, ook gewoon weg te gaan als onze dienst afgelopen is, en voor jezelf koffie in te schenken.
We missen hier de teamgeest en de kar samen trekken in het heetst van de strijd. De loco's blijven rustig met hun maat xxl op de stoel vastgeplakt zitten terwijl wij worstelen met een instabiele patiënt waar van alles en nog wat bij gedaan moet worden.
En zo gooiden we voor de laatste keer onze blauwe pakken in de was en zeiden tegen elkaar, het is mooi geweest...

De aankomende dagen staat in het teken van genieten, geen klok, niets plannen en uitrusten.
Maar vooral nadenken over......waar gaan we volgend jaar samen naartoe :-)

Slaap lekker Nederland, wij kruipen ook zo in ons mandje

Xx
An en Marjan