03-01-2017

Zo...we hebben net een heerlijke gezonde maaltijd achter de kiezen en zullen jullie weer even meenemen in ons avontuur.
Het is eigenlijk teveel om op te noemen hoe en wat we de afgelopen twee dagen gedaan en gezien hebben.
Freya, ook een SEH verpleegkundige uit Nederland, is hier voor de tweede keer en heeft vorig jaar heel veel ondernomen om het eiland te ontdekken. Van prachtige baaien tot de lekkerste eettentjes. We hebben alledrie een eigen auto, wat een luxe. Maar gisteren nam ze ons de hele dag mee in haar bakkie om van alles te vertellen over Aruba en de mensen.
Met de snorkelspullen achterin bezochten we prachtige plekken. Ook stukken strand waar het echt gevaarlijk is om te zwemmen maar wel te kitesurfen. Echt gaaf om te zien.
1 januari hebben ze hier de traditie om een nieuwjaarsduik te nemen en zo wilden wij dit uiteraard ook meemaken.
Iedereen liep daar als een halve gare met een Unox- muts op en na het startschot verdween de grote menigte in het heerlijke warme water. Dat was in Nederland vast wel een andere ervaring brrrrrrr.
Nadien werd er snert gegeten en was het op Moomba-beach erg gezellig.
We konden het niet al te laat maken want vandaag begon onze eerste werkweek.

Om 5.15 uur ging de wekker. Ookal is het achterlijk vroeg, we hebben het idee dat je door de zon toch energieker bent en dus niet zoveel slaap nodig hebt. Terwijl iedereen nog sliep, zaten An en ik buiten op ons balkonnetje aan ons ontbijt en koffie. Ons haar is nu al stro van de warmte. Dat wordt dus een maandlang een bad-hair day :-(
Omdat ik een rampzalig richtingsgevoel heb, wilde ik graag autorijden. Je ziet hier geen mens op de fiets en alles zit met die dikke k...nten in de auto.
Aangekomen op de SEH, werden we door de beveiliging naar de afdeling gebracht. Het was chaos en de nachtdienst had het erg druk gehad.
En zo begon onze dag en eindigde ook onze dag.
Ik geloof dat we elkaar nauwelijks gezien hebben ookal zijn er maar 7 kamers.
Er wordt daar alles opgevangen. Omdat het de gewoonte is dat mensen met alcohol achter het stuur gaan zitten, zijn er veel HET's . Je gaat daar dus ook alleen met zo'n patiënt naar de ct.... eigenlijk doe je daar alles alleen.
Gelukkig had ik wel even hulp van An bij het uit bed halen van een adipeuze dame die op de postoel moest en bijna bleef vastzitten. We moeten elkaar dan ook even niet aankijken.
Ookal zijn we beiden gewend om ook in andere ziekenhuizen te werken en daar makkelijk in te voegen en aan te passen.....1 ding is zeker...hier moet je als patiënt niet liggen. De gemiddelde wachttijd is 3 uur en meer. Heel veel zelfverwijzers en dwingende Amerikanen. Vandaag een tranentrekkende casus van een dame met ms. Volledig afhankelijk maar door haar buurmeisje die haar verzorgde, in de steek gelaten. 2 dagen op de grond gelegen. Decubitus op de stuit en hakken en her en der maden.......ik werd er echt verdrietig van. Thuiszorg hebben ze hier niet op Aruba.
Om 15.10 uur verlieten we het pand. Nauwelijks gegeten en gedronken.
Onze bolide bracht ons naar het dichtstbijzijnde strandje waar we ons neer vlijden op een ligbed. Een latte macchiato was meer dan verdiend.
En zo was onze eerste werkdag. We boffen dat we dit mee mogen maken en hebben het super met elkaar.
Tot later......